FlyTying Blues

Ik leed de laatste maanden aan de blues en behoorlijk ook. Nou hoor ik u zeggen ga een blokje rennen, slik wat pilletjes en het is over. Helaas, deze vorm van gemoedstoestand is niet met medicijnen te verhelpen, het is de FlyTying blues.

Uw kent het wel, tijdens het vissen worden vliegen verspeeld, de dozen worden steeds leger, maar bindsymptomen in oplopende ernst en de daarbij behorende behandel methode.

De eerste oorzaak is van fysieke aard namelijk: ouderdom. Met de loop de jaren gaat het gezichtsvermogen achteruit en daarbij gaat de haakgrootte, die nog te binden is, omhoog.

Ik had hier zelf afgelopen jaar last van, zodat ik pheasanttail op haakje 18 alleen nog maar kon binden op 21 juni van 12.45 uur tot 13.25 uur, omdat dan het licht goed was.

De behandelmethode is zeer simpel, schaf een leesbrilletje en een daglichtlamp aan en klaar.

Dit is trouwens de makkelijkst te verhelpen oorzaak, de volgende twee zijn moeilijker te verhelpen en soms zelfs alleen met hulp van een specialist.

We gaan een avondje binden: de kinderen liggen in bed, de vrouw kijkt naar “Greys Anatomy”, de vice staat klaar, de bindspullen zijn tactisch opgesteld, een goed gevuld glas single malt staat te schitteren en uit de speakers klinkt J.J. Cale. Yes, het kan beginnen, dat wordt een gevulde vliegendoos. Drie uur later: de kinderen en de vrouw liggen in bed, de fles is driekwart leeg net als de vliegendoos en jijzelf staat te hossen op Dries Roelvink.

Een typisch geval van pseudoblues. Dit is niet de echte blues en heeft meer te maken met het feit dat je een slechte muzieksmaak hebt en een bezoekje aan de AA op zijn plaats is.

We gaan ons nu op de donkerste plekken van een vliegbinder begeven, een opruimwoede die desastreus is voor het vliegenbestand: de vliegendoospsychose.

Ik heb dit zelf (niets menselijks is mij vreemd) de afgelopen week voor de tweede keer meegemaakt. De inhoud van mijn vliegendozen werden zeer secuur onder de loep genomen om even lekker op te ruimen. Oude vlieg, te dikke, te grootte, verkeerde kleur bindgaren, fout staartje, verkeerd materiaal voor het patroon, alles direct de vuilnisbak in. Het gevolg was dat ik van de ruim duizend vliegen er nog 65 over heb. Je krijgt pleinvrees als je nu in mijn vliegendozen kijkt. Omdat ik dit al eerder heb meegemaakt weet ik dat de schok na het opruimen zo groot kan zijn dat binden er niet meer in zit (waarom zou je dat nog doen).

Een goede therapie is elke ochtend en avond vijf simpele vliegen (tagjes, PT’s, etc.) te binden.

Na drie weken krijg je al een behoorlijk gevulde doos en dit is het moment om bijvoorbeeld met parachutevliegjes te beginnen. Deze manier van binden in series van vijf in verschillende grootte kan iedereen over zijn blues helpen.

Maar als je de blues hebt is de beste manier om eens naar de club te komen er wordt daar elke week gebonden en bovenal er lopen daar zat bindtherapeuten rond die u op weg kunnen helpen of u mentaal kunnen bijstaan. Oh ja er is daar ook slechte muziek en slechte whisky, dus wat wil je nog meer.

Proost
Rene Wetters

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *