Learning to fly….

Vissen, dat is me met de paplepel ingegoten. Als klein mannetje ging ik al vroeg op pad met mijn opa. Hij viste met de vaste stok, en zo ben ik dus ook begonnen. Puur genieten van de natuur. Als klein mannetje droom je natuurlijk al snel van grotere vis. Een werphengel moest er dus komen. Ik wou immers een snoek vangen, of een karper. Mooie sterke vissen. Bovendien was een werphengel in die tijd ook veel stoerder.

Nu jaren later heeft het visvirus me nog niet verlaten, sterker nog, denk er bijna altijd aan. En in de auto speur ik altijd naar nieuw viswater. Het laat me niet los.

Door de vele uren die ik in het vissen heb gestoken heb ik ook al heel wat vis van mijn bucketlist kunnen wegstrepen. Echter heb ik altijd al een fascinatie gehad voor forel. Maar ik vind dat je forel aan een vlieghengel moet vangen. En wat blijkt, dat is toch even wat anders dan een gewone werphengel . Maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen denk ik.

Als snel schreef ik me in voor de werpcursus van 2019 en werden de eerste stappen gemaakt richting het vangen van mijn eerste forel. En ik moet zeggen, dat als je eenmaal het gevoel te pakken hebt dat het werpen steeds makkelijker en leuker gaat worden.

Na de werpcursus ook meteen mee met mijn eerste clubuitje. Bernisse werd plaats delict, poeh dat was een taaie dag.. er werd maar mondjesmaat vis gevangen en ik ging met lege handen naar huis, maar wel met een hoop ervaring. Wat zeker met vliegvissen niet onbelangrijk is.

Ook thuis werd er natuurlijk geoefend en gevist, al snel ving ik in de polder mijn eerste voorntjes. Echt heel leuk om te doen. Voor het eerst in jaren deed bij mij de grootte van de vis er niet meer toe, maar gaat het meer om het plezier. Ze zeggen ook over vliegvissen dat het de leukste manier is om weinig vis te vangen.

Met het volgende clubuitje waar ik mij bij aansloot gingen we naar de nieuwe waterweg bij Maassluis. Ook dat bleek een taaie dag, maar gelukkig ving iedereen volgens mij wel zijn visje. Ik had het geluk om zelfs nog een leuke winde te vangen. Deze had ik nog nooit gevangen en was dus zeer welkom. Al met al dus weer een hele leuke dag.

Het vissen thuis ging ook gewoon door en al snel vond ik een mooie stek in een parkje vlakbij. Als beginner wel zo makkelijk want je hoeft de vis dan ook niet heel ver te zoeken. Tot mijn verbazing zwemmen er ook nog best mooie ruis-en blankvoorn op dit water. Ik begon steeds meer te vangen en ik genoot van elk moment aan de waterkant.

Ook zag ik af en toe een flink bruisbed hier en daar, wat zou dat gaaf zijn om die te vangen, dus wierp ik af en toe een bruisbed aan. Niet wetende wat deze mysterieuze vis was, maar waarschijnlijk brasem. Echter zonder resultaat. Totdat op een dag ik weer een mooie plakkaat met bellen zag, precies midden in de vijver. De worp was perfect, in mijn ogen althans. Nu besloot ik het anders te doen en liet mijn nymph lekker liggen alleen de wind bracht er beweging in. Totdat ik mijn indicator zag verdwijnen en de lijn wegliep. Zonder aarzeling zocht ik contact met de, tot dan onbekende vis.

Niet gewend aan grote vis te vangen, aan mijn vliegenhengel, was de spanning ten top. Wat zou er aan het uiteinde hangen? Het vocht voor wat het waard was in ieder geval. Niet veel later zie ik een schim. Het zal toch niet? Maar al snel werd het duidelijk, ik had zowaar een zeelt te pakken. Van wat ik begreep, best uniek aan de vlieg. Nu werd ik nog nerveuzer, gelukkig had ik een net bij me en werd de zeelt ‘vakkundig’ geland. Er loopt altijd wel iemand in het park, maar nu was ik natuurlijk alleen. Het moest dus maar een klassieke vliegvisfoto worden, van vis met reel. Toch maar even meten. Mijn grootse zeelt die ik had gevangen was 47cm, maar deze leek ook erg lang en zwaar. Nou dat had ik goed gezien. 49 cm! Het is gewoon een topvis.

De drang naar een forel bleef. Daar was het mee natuurlijk in eerste instantie om te doen geweest. Maar het vliegvissen is meer, veel meer. En ik verheug me al op alles wat er komende jaren gaat komen.

Maar goed die forel moest er toch maar eens van komen. Ik had even niet de gelegenheid om naar het buitenland te gaan, dus zocht ik een forellenvijver op. Het is een beetje vloeken in de kerk, maar ach. Die buitenlandtrip die komt nog wel. Maar goed, daar sta ik dan aan de vijver, eerste uur niks.. tweede uur niks.. derde uur.. tik hangen! een klein forelletje maakt mijn dag goed. Het was lekker weer, dus besluit nog even te blijven. En ja hoor net voordat ik er de brui aan wil geven, bam. Gewoon een keiharde aanbeet. Deze voelde meteen groter als de eerste. En dat blijkt als hij zich voor de eerste keer laat zien. Wat een prachtvis!

Snel een foto als bewijs en ik heb een grijns op mijn gezicht die er nog wel even op blijft staan. Heerlijk. Inmiddels heb ik alweer 3 vlieghengels staan en ga ik het liefst met de vlieghengel op pad. 2020 is begonnen en de plannen zijn gesmeed. Wordt vervolgd..

Tight (fly)lines,

Micha