Snoeken rond Stolwijk

In onze aankondiging van de jaarlijkse snoekdag in Stolwijk adviseerden we om vooral voor warme kleding te zorgen. Dat bleek een waardeloos advies, het water liep in over je rug, zo warm was het deze 23e februari.

Met z’n twaalven stonden we om half negen in de ochtend klaar om de polders in en rond Stolwijk in te trekken. Café “het Wapen van Stolwijk” is op zondag dicht tot 16 uur, dus we gingen zonder gezamenlijke koffie op pad. De groep splitste zich op, ik zelf ging met Job op weg naar de Kadijk, waar ik goede verhalen over had gehoord. En wat ziet het daar mooi uit, schitterend water, ruimte om met de streamer te werpen maar een scherpe wind, kracht 5 pal in je gezicht. Dan krijg ik al zoiets van: “moet dat nou”. Hoewel ik behoorlijk met een streamer kan werpen was dit toch wel erg lastig. Maar er zijn ook bruggetjes, zodat je aan de overkant kunt komen, in het weiland. Je weet dat koeien de eigenschap hebben om ook de randen van de weilanden op te zoeken en daar waar die bruggetjes overgaan in grasland staan ze het liefst. Met hun hoeven diep in de bagger. Zo stond ik ook toen ik het weiland in liep, geen ontkomen aan, tot m’n enkels in de modder. En omdat het die dag om kantvissen ging, had ik expres geen laarzen aangedaan. Daar krijg ik overigens ook altijd koude voeten in, vandaar, dus zakte ik met mijn hoge wandelschoenen lekker vet in die bagger.
Uit dit verhaal tot nu toe zal al wel duidelijk zijn dat mijn humeur niet beter werd door goede snoekvangsten. Dat gold eigenlijk over de hele linie, hoewel er sporadisch toch wel werd gevangen. Eduard haakte als eerste een snoek, Ben Geerdink ving, Marius, altijd goed voor vis, haalde er ook een binnen, maar toen we om 1300 uur weer verzamelden voor het “Wapen van Stolwijk”(nog steeds dicht) bleek dat er door 12 man weinig was gevangen. Maar de meesten hadden wel een Close Encounter met een of meer snoeken gehad: volgers, wegdraaiers, loslaters, verhalen genoeg.

Ik niet. Want tijdens de boterham, onder genot van koffie die volop werd verzorgd door Michel, die daar in de buurt woont en rond lunchtijd even langs kwam, meldde Frans dat hij volop voorn had gevangen. Dat sprak mij en Job meer aan en wij lieten het snoeken voor wat het was.
Toen we naar de vaart liepen waar Frans die mooie voorn had gevangen, maakten we kennis met een typisch Stolwijks fenomeen: het visverbod op zondag. Een BOA hield ons staande. Tijdens een ontspannen discussie legde de BOA uit dat het toch echt onze eigen verantwoordelijkheid is om de lijst en vooral het “GELE” boekje goed te bestuderen, voordat je op zondag naar Stolwijk vertrekt. Je mag er dan op diverse plaatsen niet vissen! De dag des heren wordt daar serieus genomen en het visverbod wordt intensief gehandhaafd. Uiteraard respecteerden we dat en we zijn uitgeweken naar de Schoonhovense Vaart, waar we toch nog zo’n 30 voorns vingen.

Dit was zo’n beetje de dag toen we met z’n allen vertrokken naar “het Wapen van Stolwijk”. Een lekker tapbiertje en een kop hele goeie erwtensoep vormden de afronding van deze wintersnoekdag. Weinig gevangen wel een goeie lezing van een BOA rijker.